جایگزینی کامیون های دست دوم اروپایی با کامیون های فرسوده ایرانی طرحی است که به ابتکار وزارت راه و زیرمجموعه آن سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای هدایت و پیگیری می شود. در این طرح کامیون های عمدتا اروپایی ( ژاپن و کره جنوبی نیز شامل طرح هستند ) با عمر زیر 3 سال و بهره مندی از معافیت های گمرکی درصدی در ازای اسقاط یک دستگاه کامیون، پلاک شده و وارد چرخه حمل بار ایران می شوند.
نکته و معیب اصلی این طرح امکان واردات توسط هر فرد یا گروهی با هر سطح دانش فنی است. به طور کلی شرکت های حمل و نقل، نمایشگاه داران کامیون و هر وارد کننده ای به جز شرکت های تولید کننده کامیون توانایی فنی لازم برای بررسی ویژگی های فنی یک کامیون را ندارند. برای نمونه برخی کشنده های وارداتی دارای سوراخکاری افقی بر روی شاسی هستند و چنین موضوعی عدم استاندارد کامیون و صلاحیت فنی وارد کننده را اثبات می کند.
در کنار این موضوع عدم مشارکت شرکت های تولید کننده کامیون را شاهد هستیم. این موضوع به خوبی گویای مخالفت این مجموعه با طرح یاد شده است. با توجه به ساختار شرکت مالکی عمده کشورهای اروپایی، کامیون های اروپایی برخلاف کامیون های ایرانی دائما در حال کار هستند و طبیعتا کامیون 3 ساله اروپایی میتواند با کامیون 10 ساله ایرانی برابری کند. با در نظرگرفتن این موضوع بهتر بود که مجوز تولید یا واردات کامیون های صفر کیلومتر در ایران پیگیری میشد.
با توجه به قیمت نهایی و تمام شده یک کامیون وارداتی که در محدوده 6 تا 7 میلیارد برای مصرف کننده نهایی درمیآید لازم است که بازنگری اساسی در آن صورت بگیرد. میتوان با حذف درآمد گمرکی حاصل از واردات کامیون، محصولات صفر کیلومتر اروپایی را به دست مصرف کننده نهایی رساند و از خسارتی که موعد آن در میان مدت و حتی کوتاه مدت نتایج خود را آشکار می کند برای صنعت حمل بار ایران جلوگیری کرد.
اما مصرف کننده نهایی باید بداند که برای خریداری یک دستگاه کامیون وارداتی دست دوم، علاوه بر قیمت فروش خود دستگاه، عوارض گمرکی و اسقاط یک دستگاه کامیون فرسوده را نیز که مبلغی بین 1 تا 2 میلیارد تومان می شود باید بپردازد. با وجود قیمتی در محدوده 6 تا 7 میلیارد تومان، عملا قیمت کامیون های دست دوم وارداتی بیش از قیمت کامیون صفر کیلومتر اروپایی در مبدا است.